Το ανθρώπινο μυαλό λειτουργεί με ενδιαφέροντες τρόπους. Μας αρέσει να κατηγοριοποιούμε τα πράγματα. Αυτό μας επιτρέπει εύκολη αναγνώριση και μειωμένο γνωστικό φορτίο. Tο να δημιουργείς στερεότυπα ελευθερώνει φαιά ουσία!
Αυτό είναι προφανώς χρήσιμο σε πολλές περιπτώσεις, αλλά μπορεί επίσης να δημιουργήσει “τυφλά σημεία” στον τρόπο που σκεφτόμαστε: Μπορεί να παράγει φράγματα που περιορίζουν τη δημιουργική σκέψη. Μπορεί να εξαλείψει τις αποχρώσεις του γκρι, αφήνοντας μόνο μαύρο και άσπρο.
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα με ένα παράδειγμα στον κόσμο του fitness: Οι άνθρωποι συσχετίζουν την «προπόνηση δύναμης» με το «powerlifting» – λες και τα καθίσματα, οι πιέσεις πάγκου και οι άρσεις θανάτου είναι το απόλυτο πρότυπο έκφρασης της δύναμης.
Υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος να υπάρχουν στάνταρ ασκήσεις στα σπορ δύναμης, αλλά βλέπω μια περίεργη εμμονή με τα καθίσματα/πάγκο/άρσεις που δεν χρειάζεται, ειδικά για μη αγωνιστικούς αθλητές, για τον γενικό πληθυσμό.
Έχω γνωρίσει πολλούς φανατικούς του fitness, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, που συνεχίζουν να χτυπάνε το κεφάλι στον τοίχο γιατί πιστεύουν ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουν χωρίς έναν ώμο που πονάει, μια γυάλινη μέση η ισχία να “τσιμπάνε”.
Δεν είναι ντροπή να αλλάξεις ένα κλασικό deadlift με ένα trap bar deadlift.
Να είσαι ξαπλωμένος ανάσκελα (στον πάγκο) και να πιέζεις μια μπάρα μπροστά από το κεφάλι σου δεν θα το έλεγες και την επιτομή της αθλητικής επίδοσης.
Η πρόοδος στο γυμναστήριο συνάδει με το να μπορείς να πας στο γυμναστήριο, κάτι το οποίο δεν είναι πάντα εφικτό αν έχεις τραυματιστεί. Ποιός θα το σκεφτόταν – το να διαλέγεις κινήσεις που ταιριάζουν στη δίκη σου βιομηχανική – θα ήταν τέτοια επιφάνεια;
Ας δούμε μια άλλη οπτική. Όσοι από εμάς (βάζω και το εαυτό μου) υπάρχουμε ή υπήρξαμε μανιακοί με το κυνήγι αύξησης μυϊκής μάζας, η αυστηρή εκτέλεση των ασκήσεων είναι άλλο ένα είδος πανδημίας. Με στόχο; Να επιβάλουμε όσο περισσότερη τάση μπορούμε στους μυϊκές ίνες μας για να τις αναγκάσουμε να αναπτυχθούν, και ενώ μπορούμε να το “χάσουμε” με μεταβλητές όπως το εύρος κίνησης και καμπύλες δύναμης, η βάση δεδομένων όσον αφορά τις ασκήσεις του κλασικού bodybuilding είναι φτωχή θα έλεγε κανείς.
Ένα προσωπικό παράδειγμα. Έχω αρχίσει να εντάσσω περισσότερες ασκήσεις με το βάρος σώματος στο ρεπερτόριο μου. Κάτι που άρχισε στην καραντίνα (lock down). Παρόλο που μερικές από αυτές τις ασκήσεις δεν συμβάλλουν τόσο στην δύναμη λόγω της αυξημένης σταθεροποίησης, μπορείς, παρολ’ αυτά να αυξήσεις τον μυϊκό σου ιστό με το βάρος του σώματος σου. Ένα μονόζυγο, ιμάντες (suspension) και μπορείς να βάλεις αρκετή τάση στους μύες σου.
Είναι καιρός να αποβάλουμε την ιδέα του τίτλου, της ετικέτας, του branding από την κίνηση. Έτσι θα κερδίσουμε περισσότερη ελευθερία. Ελευθερία να πειραματιστούμε, να γίνουμε περισσότερο δημιουργικοί, να το διασκεδάσουμε ρε παιδί μου, και το πιο σημαντικό απ΄ όλα, να εκφράσουμε τα φυσιολογία μας χωρίς αυθαίρετους κανόνες.
Η Yoga ουσιαστικά είναι μια μορφή διατάσεων. Η δύναμη δεν είναι μόνο οι 3 βασικές ασκήσεις του powerlifting. To Pilates δεν είναι η μόνη μέθοδος που ενεργοποιεί τον πυρήνα (και σίγουρα δεν επιμηκύνει τους μύες σου). Ναι, μπορείς να είσαι και bodybuilder και powerlifter ταυτόχρονα. Μπορείς να πηγαίνεις για τρέξιμο ΚΑΙ να χτίζεις δικέφαλους που βγάζουν μάτι.
Νομίζω είναι ώρα να επεκτείνουμε το σωματικό λεξικό αρχίζοντας με την αποδόμηση του branding στη κίνηση.